Сабака за аратым

Вясёла бег,

Ды раптам

Закульгаў —

гаў.

Паслухала карова,

Пра што шуміць дуброва,

Падумала, чаму —

му.

Бляяла ўсё авечка:

— Няўжо я недарэчка,

Жыву, як у турме —

ме.

Гусак пакінуў стаў

І сумна за адрынай

Загагатаў,

Як стаць яму пярынай

Прыйшла чарга —

га.

А певень, як хвалько,

Абы не быць без спраў,

На плоце горла драў,

Што сам ён знёс яйко —

ко.

І ржаў конь ад тугі,

Што тне бізун тугі,

Што цягне век даўгі

Хамута й дугі

І га —

га.

І выбрыкі ды грукі

Гайдаліся ў галлі.

І гукі

Без прынукі

Па зямлі лі —

лі.